20 maart

Mijn leven als bedrijfsarts

BLOG | Deze week heb ik, Madelijn de Kleine, enkele dagen bijgehouden wat voor werk ik doe. Fragmenten uit het werkende leven van een zelfstandig bedrijfsarts.

Pincetgreep bij tomatenplanten

Dinsdag begeleid ik één keer per maand zelfstandige ondernemers namens de Amersfoortse/ASR die zich wegens ziekte arbeidsongeschikt hebben gemeld bij hun verzekeraar. Dit doe ik in het Westland. Veel van de zelfstandigen die ik spreek verdienen hun brood door specifieke werkzaamheden in de kassen dan wel in de kassenbouw. Vandaag sprak ik een man wiens expertise het was om tomaten op te draaien. Hij was hier zo goed in dat hij er een prachtig inkomen mee verdiende. Ik had er nog nooit van gehoord en vroeg wat de man dan de hele dag deed in zijn werk als tomatendraaier. Het komt er op neer dat hij de hele dag bezig is met het goed omhoog laten groeien van tomatenplanten, aan een draad. Hierbij heeft hij zijn duim en wijsvinger de hele dag in een pincetgreep. Door overbelasting waren bij hem hardnekkige klachten van de pezen en de peesschede ontstaan. Hij kan deze ene beweging de komende periode , niet meer maken en hierdoor ook zijn werk niet meer goed uitvoeren. Dit heeft grote invloed op het dagprogramma en de zingeving van de man zelf, op zijn inkomen en voor de klanten. Het maken van deze ene beweging, de hele dag door, het mooi laten groeien van de tomaten, was ZIJN expertise, niemand kan dat beter dan hij dat kan!

Stroeve samenwerking met collega

Op woensdag werk ik voor mijn kinderopvang klant. Als ouder ken ik de kinderopvang als klant. Ik had voor ik er begon als bedrijfsarts wel al een idee van wat er zoal gebeurt. Maar toch: het blijft interessant en nuttig om ook zo’n bedrijf steeds beter te leren kennen door de verhalen van de medewerkers en de managers. Heb je wel eens nagedacht over het verschil op je gemoedstoestand, op je gezondheid, op je hele welbevinden als je een hele dag in één ruimte met ongeveer 12 kleine kinderen samenwerkt met een fijne collega of met een collega waarmee het stroef verloopt? Als je een goede samenwerking hebt, elkaar respecteert, steunt en samen lol maakt dan maakt werk veel goed. Ik denk dan aan een vrouw die ik sprak met dusdanig vergroeide voorvoeten en tenen door een combinatie van hallus valgus, artrose en inmiddels vele operaties dat ik al pijn in mijn voeten kreeg door die van haar te zien. Maar ze werkte nog steeds volledig, in een situatie waarin ze veel moet staan en lopen. Het werk gaf afleiding en de energie om de pijn te onderdrukken. Maar de keerzijde hoorde ik vandaag ook. Als je niet al een ziekte hebt waarvan de klachten bij een slechte en gespannen samenwerking toenemen, dan zou je van de hele dag je tenen gekromd houden en het aangespannen houden van je buikspieren ziek worden. Hoe prettig is het voor de mensen om door hier open over te praten het gevoel te hebben dat je wordt begrepen. Als je al pratende zelf steeds beter begrijpt en voelt wat de invloed van de onderlinge samenwerking is op je klachten. Zodat je gaat begrijpen waar een aangrijpingspunt ligt om wat aan (de ernst) van je klachten te doen. Zodat je weer moed krijgt en een vernieuwd gevoel van controle over lichaam en leven. Soms zijn het maar hele simpele dingen, waar je bijna niet bij stil zou staan als je niet weet hoe mensen werken, die van grote invloed kunnen zijn op gezondheid.

Een bizar gevoel

Donderdag is voor mij altijd een goede afsluiting van mijn vierdaagse werkweek. Ik werk dan voor een bedrijf dat pakjes verstuurt over de hele wereld van en naar Schiphol. Het is hier nog ‘ouderwets vanzelfsprekend‘ om even bij de bedrijfsarts langs te lopen voor overleg. Van mensen met zeer ernstige gezondheidsklachten die in vertrouwen advies willen om te kunnen blijven werken tot het even opmeten van een bloeddruk. Vandaag had ik alles wat ik als bedrijfsarts wil. Inspectie met iemand van het bedrijf van de ventilatie van mijn eigen kamer waar ik me de laatste tijd zeer ‘bizar’ voel. Iets waar ik tot nu toe altijd een beetje makkelijk over was: waar wordt nu niet geklaagd over het klimaat? Ik dacht eerst dat het kwam door de twee biertjes de we na het trainen op woensdag drinken met het team. Maar na dit een paar keer niet gedaan te hebben kwam ik erachter dat er toch iets anders aan de hand was. Voor het eerst in mijn carrière moest ik toch erkennen dat het effect van een niet goed klimaat (te weinig O2, te veel CO2) groot kan zijn.

Zeer zieke medewerker

Deze donderdag ook een brainstorm met HR over de komende sessies met het management waarbij ze getraind gaan worden in de communicatie met hun medewerkers. Om in deze sparring meteen even in vogelvlucht een analyse te maken over de oorzaak van de ziekmeldingen in de loods (onder andere vergrijzing) en wat we in het licht van de bedrijfsbelangen en bedrijfspolitiek wel of niet verwachten te bereiken. Vandaag ook kennisgemaakt met het enige directielid dat ik in de afgelopen maanden nog niet heb gesproken. Om te horen waar de essentie ligt in het verdienmodel van de organisatie, wat de uitdagingen zijn voor de toekomst en welke impact dit op medewerkers kan hebben. Tussendoor enkele individuele begeleidingsgesprekken met als laatste een gesprek met een zeer zieke medewerker die desondanks nog steeds werkte. Vandaag was echter mijn inschatting dat het voor de man zelf en voor de veiligheid van anderen niet verantwoord was dat hij op dat moment werkte en met de auto naar huis zou gaan. De werkgever heeft geregeld dat een familielid met de taxi naar het bedrijf is gekomen om de medewerker met auto veilig thuis te brengen. Over enkele weken, als de nu lopende onderzoeken bij zijn specialist zijn afgerond, zal ik bellen met de specialist om te overleggen over de prognose van de man en de mogelijkheid om nog te kunnen werken. Is het nog verantwoord voor zijn ziekte? Is het voldoende veilig op het werk? Hoe kan de leidinggevende dit vaststellen? Lastige

Gepubliceerd op: 20 maart 2017