07 december

College!

BLOG | Of ik, Madelijn de Kleine, als ambassadeur van het vak bedrijfsgeneeskunde, een college wil geven op het LUMC. Natuurlijk! Zo gezegd, zo gedaan. Het voelde bijna als jeugdsentiment om weer in de collegebanken te zitten. Collegezalen die voor mij zoals ze nu zijn meer op gemeenteraadszalen lijken dan wat ik mij nog herinnerde (word ik dan toch al oud met m’n luttele 40 jaar…) en aan het einde van de middag nog helemaal vol zaten. Allemaal eigen microfoontje, iedereen netjes met laptop voor zich. Met bij de meesten keurig het collegedictaat erop, wat ik vanaf de bovenste rij, vanaf grote hoogte, voordat mijn college begon, goed kon zien. Er werd actief geleerd!

Leven patiënt buiten het ziekenhuis

Het was leuk om als ambassadeur van het vak bedrijfsgeneeskunde te worden uitgenodigd om aan te sluiten bij een college met als gast een patiënt met DM II. Om de studenten na het specialistische anamnestische deel door de endocrinoloog mee te nemen in het leven van de patiënt buiten het ziekenhuis. Om met elkaar en met de zaal in gesprek te gaan over de invloed van een ziekte op je leven, je functioneren, en wat de ziekte betekent voor jezelf in de uitvoering van je werk en je werkomgeving.

Het volledige perspectief

Dank voor de uitnodiging door de betreffende collega endocrinologie en de collega van sociale geneeskunde. Ze zien in dat het belangrijk is om in de opleiding geneeskunde het volledige perspectief te behandelen van ‘het behandelen van de ziekte en het functioneren met een ziekte’. Kortom, collega’s die het belang zien van een goede samenwerking tussen de curatieve geneeskunde en de bedrijfsgeneeskunde.

Wat ik zelf heb geleerd

Ik hoop natuurlijk dat ik de studenten een blik op ons mooie vak heb kunnen geven,. Maar ik heb zelf ook het nodige geleerd en ingezien:
1. De endocrinoloog heeft een leuk coschap bedrijfsgeneeskunde gehad tijdens haar opleiding en heeft mede hierdoor geleerd wat de meerwaarde van werk voor mensen is en wat hierbij de ondersteuning van de bedrijfsarts kan zijn.
2. De endocrinoloog praat met haar patiënten zelf ook over werk en de invloed van de ziekten op het werk. Dit maakte dat de aansluiting tijdens het college prettig verliep.
3. Het werd mij bij het binnenlopen van de collegezalen meteen duidelijk waarom ik niet heb gekozen voor een klinisch vak maar voor bedrijfsgeneeskunde. Weg uit de hiërarchie, uit het dagelijkse stramien van de kliniek en de SPSS. Werken in bedrijven waar ‘de mensen’ elke dag hun ding doen, waar ook mensen komen die niet ziek zijn. Werken met iedereen. En dan door een week heen ook nog bij verschillende bedrijven. Wat een verademing was en – zoals ik in de collegezaal voelde – voor mij nog steeds is. Ik doe gewoon mijn werk en tijdens mijn loopbaan trekt een groot deel van wat er gebeurt in Nederland aan mij voorbij. Met steeds andere en nieuwe uitdagingen én leuke contacten.
4. Willen we ons vak goed neerzetten dan zullen we op de universiteit zelf het voortouw moeten nemen, zelf de colleges moeten regelen en daarbij onze collega’s uit de curatieve sector vragen om aan te sluiten.

Eerste indruk is een daalder waard!

Nogmaals dank voor de collega’s die mij als ambassadeur het podium gaven, maar het inhoudelijk sterk en sexy neerzetten van de bedrijfsgeneeskunde is ook onze eigen verantwoordelijkheid. Hoe we dat kunnen doen? Het vak traumatologie sprak velen aan door de spectaculaire foto’s die we te zien kregen. Niet de foto’s waarop te zien was hoe een dag van een specialist verloopt op de poli. Daarom moeten we in beeld brengen wat het betekent om met obesitas te werken in de zorg, wat het betekent om ernstige eczeembeschermende kleding te dragen, wat het betekent om met een OCS als boekhouder te werken, wat het betekent om de diagnose epilepsie te krijgen als je beroepschauffeur bent. Daarom moeten we beeld brengen hoe we deze medewerkers hierbij kunnen ondersteunen. De eerste indruk is een daalder waard, ook bij bedrijfsgeneeskunde!

Gepubliceerd op: 7 december 2016